NUNCA MÁIS

En una muestra más de la dictadura de la novedad, de la inmediatez y de lo irreflexivo que gobierna el mundo con mano de hierro en la actualidad, Galicia vuelve a la normalidad tras su bajada a los infiernos. 

Diez días han bastado para relegarnos una vez más a un segundo o tercer plano, fuera de la portada. A ese escondrijo del que a veces parece que tenemos que pedir perdón por salir y gritar al mundo un mensaje de unión, de cordura, de paz. Y, sobre todo, para recordarle al mundo que no olvidamos.

Por ello hoy me gustaría compartir con vosotros un vídeo homenaje. Una auténtica obra de arte de Luz Casal y Carlos Núñez, basada en un poema de una de nuestras mejores representantes en el terreno literario. Nadie mejor que Rosalía de Castro para plasmar aquello que nos une tanto con nuestra tierra: el sentimiento.




NEGRA SOMBRA

Cando penso que te fuches, 

negra sombra que me asombras, 
ó pé dos meus cabezales 
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida, 

no mesmo sol te me amostras, 
i eres a estrela que brila, 
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas, 

si choran, es ti que choras, 
i es o marmurio do río 
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo, 

pra min i en min mesma moras, 
nin me abandonarás nunca, 
sombra que sempre me asombras.


                                                                                  Rosalía de Castro, Follas Novas, 1880

Comentarios

Entradas populares